Leven en dood
Rouwen wordt wel eens vergeleken met vooruit peddelen in een bootje. De ene roeispaan staat voor het verlies en de andere roeispaan voor het herstel. Om met je bootje vooruit te geraken en niet in cirkeltjes rond te draaien, moet je beide roeispanen gebruiken en zowel bezig zijn met de verwerking van je verlies als met het herinrichten van je leven.
In onze maatschappij lijkt zo snel mogelijk terug vooruit geraken, terug ‘normaal’ functioneren, soms wel het belangrijkste doel. Daarbij wordt het ‘heilige’ aspect van rouwen vaak vergeten of verwaarloosd.
Rouwen is immers ook op tijd en stond stoppen met roeien en je bootje stil laten vallen. Om vervolgens in de diepe zee te duiken. En op de stille bodem van jouw zee de parels te ontdekken die aan jouw rouw een unieke kleur en betekenis geven. Ze maken van jou een rijker mens en verbinden jou op een bijzondere manier met wie of wat je noodgedwongen achterliet.
Ook de fase van oud of ziek worden en sterven, hoe lastig en lelijk het kan zijn, heeft zijn ‘heilige’ kant. Het is een periode van iedere keer opnieuw loslaten, de balans opmaken van wat geweest is, en kijken naar wat nog mogelijk is. Het is duiken in jezelf, in je leven, naar jouw essentie, naar de parels van jouw leven en jouw zijn.
Rouwzorg
Iemand die jou heel dierbaar is, is er niet meer. Je rouwt om de lege stoel in je leven. Toch voel je je ook nog verbonden met hem of haar, maar kan je daar met weinig mensen (meer) over praten. De dagdagelijkse routine valt je zwaar.
Verlang je er naar om met je dierbare bezig te zijn? Met alles wat er in jou omgaat? Ervaar je dat er meer is dan de zichtbare wereld? En wil je dat graag kunnen delen of verder onderzoeken? Zoek je naar lichtpuntjes en hoop je dat er uit de worsteling ook iets moois groeit dat je leven terug de moeite waard maakt?
Stervenszorg
Iemand in je omgeving is stervende. Je voelt je erg machteloos. Hij of zij krijgt de nodige medische en praktische zorg, maar toch heb je het gevoel dat er iets mist. Je weet niet goed wat te zeggen en tegelijk ervaar je een tijdsdruk: het is nu of nooit om nog belangrijke dingen uit te spreken of te doen. Je hebt weinig ervaring met de dood en je weet niet wat je moet verwachten. Je zit met veel vragen.
Je werkt als professional in de zorg, maar hebt weinig ervaring met de dood of met de spirituele aspecten van het stervensproces. Je wil graag weten wat je kan betekenen voor patiënten in de laatste momenten.
Je kreeg slecht nieuws. Allerlei emoties en vragen overspoelen je. Wat nu? Hoe kan je nog betekenis geven aan je leven? En aan het naderende einde?
Nieuwsblog
Omgaan met conflicten rond euthanasie
Omgaan met conflicten rond euthanasie – dagworkshop 23 februari Jaren geleden werkte ik als vrijwilligster op een palliatieve eenheid. Heel af en toe gebeurde het wel eens dat er tijdens mijn shift een euthanasie uitgevoerd werd. De sfeer was er op zo’n dag altijd anders. Niet goed, niet slecht. Maar anders. In de media, in opiniestukken, op familiefeesten, …. worden standpunten en meningen...